Kamuoyu tepkileri bana yalnız olmadığımı gösterdi

Profesyonel bir atlı engel atlamacı nasıl oldunuz? Hep hayalin miydi?

İngilizcede Birçok spor dalını deneyen, her zaman çok sportif olan bir çocuktum. İlk olarak atletizmle başladım ve sprintçiydim. Gerçekten çok özenle çalıştım ve çok antrenman yaptım. Ancak atlara olan tutkum baya büyüktü. Hep onların yanında olmak istiyordum. Başta sadece tatillerde ata biniyordum ve ara sıra binicilik dersi alıyordum. Hedefim atlet olmak ve atlarla hobi olarak ilgilenmekti. Ancak kadro seçimi günü geldiğinde bana karar vermem gerektiğini söylediler, ya atlar ya da atletizm. Ve atlara karar verdim.

Sporda cinsel şiddet sık rastlanan bir durum. Binicilik sporunda bunu nasıl yaşadınız?

Binicilik sporu faillere geniş bir alan sağlıyor. Çocukları ve gençleri çalıştıranlar çoğu zaman onlarla yakından ilgilenir. Neredeyse her gün ahırda karşılaşırlar. Genellikle çocuklarla yalnız kalırlar çünkü ebeveynleri şöyle der: "Şimdi üç dört saat boyunca işini yapacaksın ve sonra geri gelip seni alacağım." Buna ayrıca daha genç binicilerde atların bir baskı malzemesi olarak kullanılması söz konusu olabiliyor. Atlar tabi ki tenis raketi değildir. Bu hayvanı seversin, onunla bağ kurarsın. Sonra biri gelip sana şunu söylediğinde: "Artık atıma binemezsin. Artık onunla turnuvalara katılamazsın. Sattıracağım onu." bu özellikle de küçük yaşta zaten çok zordur ve çocukları susturabilir.

Böyle durumlara karşı nasıl tedbir alınır? Ebeveynler nelere dikkat edebilir?

Maalesef sporda cinsel şiddeti tamamen önleyemeyiz. Ancak toplum olarak daha yakından bakmayı ve mağdurlara inanmayı öğrenebiliriz. Şüphe halinde kişiye nasıl hissettiğini ve gerçekten de her şeyin yolunda olup olmadığını sorabiliriz. Bir kez fazla sormamız bir kez az sormamızdan iyidir. Çocuklarını spora gönderen ebeveynler de kendilerini bilgilendirmelidir: Antrenör kaç yıldır kulüpte? Daha öncesinde neredeydi? Arka planı bilmek önemlidir. Ebeveynler antrenmandan sonra çocuklarına antrenmanın nasıl geçtiğini sorabilir ve davranışlarına dikkat edebilirler.

2019 yılında binicilik sporunda cinsel şiddete karşı bir kampanya başlattın. Bu nasıl oldu?

Maalesef benim spor dalım sıkça cinselleştiriliyor. Burada her şeyden önce kendimi bir atlet olarak görüyorum. Binicilik pantolonları benim iş kıyafetim. Ve evet, Instagram'da kendimi çekici bulduğum fotoğraflar paylaşıyorum. Bu nedenle beğenilerin yanı sıra maalesef gerçekten son derece bel altı mesajlar da alıyorum. Bir keresinde birisi bana bedenimle ne yapmak istediğini çok betimleyici bir şekilde tarif etti. Bu beni çok iğrendirdi ve çok kızdırdı. Başka atletlerin de spor dallarının cinselleştirilmesine maruz kaldığını biliyorum, mesela çok dar kıyafetlerin giyildiği atletizmde veya plaj voleybolunda. Yine de bu konu peşimi bırakmadı. Bu konuda bir şeyler yapmam gerektiğini hissettim.

Sonra ne yaptın?

Bir video kaydettim ve sadece kamerama konuştum: "Merhaba, ben aslında bir Influencer değilim fakat bu noktada içimi dökmem gerekiyor: Biz binicilerin toplum tarafından bu kadar bariz bir şekilde cinselleştirilmesi ne kadar kötü?" Bunun üzerine birçok kişi benimle iletişime geçti ve bana hikayelerini anlattı. Daha sonra #UYVEQUESTRIAN – USE YOUR VOICE! etiketini oluşturdum ve insanlara hikayelerini anonim olarak anlatmama izin verip vermediklerini sordum. Sadece şunu göstermek için: Bu tek seferlik bir olay değil. Lütfen bu konu hakkında konuşabilir miyiz? Sesimi kullandım ve başkalarını da aynı şeyi yapmaya teşvik etmek istiyorum.

Kamuoyu tepkileri bana şunu gösterdi: Yalnız değilim. Aynı şeyleri yaşayan birçok insan var. Bugün mutluyum. Hayatım devam ediyor. Vücudum ve cinselliğimle iyi bir ilişkim var.

Nasıl tepkiler aldın?

Tepkiler dalgalar halinde geldi. Başta çok büyük bir heyecan vardı. Ancak iki çığ gibi büyüyen olumsuz eleştiriye maruz kaldığım da bir gerçek. Bu süreçte, birçok yaşlı adam posta kutuma "Sen ayrıcalıklı çocuk, gerçek sorunların yok mu?" gibi şeyler yazdı. Ayrıca bana "iğrenç erkek Fatma" ve daha kötü söylemlerde bulunuldu. Buna ilaveten biri, bana dokunan birisi olduğunda şükretmem gerektiğini yazdı. Veya engellenemiyorsa bu tür şeylerden zevk alınması gerektiğini. Ancak bir o kadar da olumlu tepki vardı.

Biraz daha bahset lütfen!

ZDF ve MDR olmak üzere iki kez televizyona çıktım ve birçok röportaj verdim. Ardından deli gibi mesaj aldım, günde bazen 1.500 tane. Her birini tek tek cevapladım. Çünkü insanlara yalnız olmadıklarını göstermek istedim. Bu konu hakkında konuşmaya cesaret ettikleri için onlara saygı duyduğumu bilmelerini istiyordum. Bu bana çok zaman harcamama neden oldu. Fakat buna değer olduğunu düşünüyorum. Bu hikayeler benim için de yeni bir bakış açısı yarattı. Çünkü ben kendim de bir mağdurum. Kampanya üzerinden ilk kez doğrudan açıkladığım şey buydu.

Bununla nasıl başa çıktın?

Pek çok kişi kime baş vurabileceğini bilmiyor. Bu yüzden araştırdım ve bu bilgileri bir internet sayfasında topladım. Anonim bir yardım hattı ve olayları bildirebileceğiniz bir dernek var. Ayrıca bir avukatla ve bir psikologla görüştüm. Bana mağdurların nereden hukuki yardım alabileceğini ve hangi terapi imkanlarının olduğunu açıkladılar. Bu bilgileri aktarmak benim için büyük bir önem taşıyordu. Birçok insan bana bu bilgilerin işlerine çok yaradığını yazdı.

İstismar konusunda konuşma vakti geldiğini nasıl anladınız?

Bazen belirli şeyler önce bir depresyonla gün yüzüne çıkıyor. Böyle devam etmeyeceğini fark ettiğinizde yardım aramanız gerekiyor. Bu zehri dışarı akıtmak önemli. Aksi taktirde bu deneyim mağdurları tamamen yalnızlaştırabilir. Bu yalnızlığı, bu izolasyonu kırmalısınız. Hangi çerçevede olursa olsun; bir terapiyle, bir öz yardım grubuyla, güven duyulan insanlarla.

Kampanya seni de kişisel olarak değiştirdi mi?

Kampanya sayesinde kendi hikayeni anlatmanın ve bunun üzerine çalışmanın ne kadar önemli olduğunu fark ettim. Bunun illa kamuya açık bir ortamda gerçekleşmesi gerekmiyor. Ancak kamuoyu tepkileri bana şunu gösterdi: Yalnız değilim. Ekranın diğer ucunda aynı şeyleri yaşayan birçok insan var. Bugün mutluyum. Hayatım devam ediyor. Vücudum ve cinselliğimle iyi bir ilişkim var. Kampanyam ile başka insanlara yardım edebildim. Bu çok güzel bir his.

Seni cesaretlendiren şey nedir?

Bu şimdi çok şaşırtıcı olmayabilir: Fakat atlarım bana cesaret veriyor. Çünkü hayatımda ne olursa olsun onlar daima yanımda. Yargılamıyorlar. Atlarımla aramdaki sevgi ve ortaklık benim için her şeyden önce geliyor.